W dniu 18 października 2019 roku czyli w pierwszym dniu świętowania Jubileuszu 100-lecia Akademii Górniczo-Hutniczej im. Stanisława Staszica w Krakowie ostatecznie spełniono wielki dług wdzięczności względem profesora Juliana Sulimy-Samujłło, odsłaniając w pawilonie A-4 tablicę Jego pamięci.
Zdjęcia z uroczystości:
Odłsonięcie tablicy pamięci prof. Juliana Sulima-Samujłło – 18 października 2019
Fotografie z centralnych obchodów 100-lecia AGH
W uroczystości odsłonięcia tablicy udział wzięli między innymi:
- Marek Cała – dziekan Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii wraz z prodziekanami,
- Bronisław Barchański – były prorektor AGH, – członek Narodowej Rady Rozwoju przy Prezydencie RP,
- Jerzy Klich – były dziekan Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii (kadencji 2002–2008),
- Wiesław Kozioł oraz prof. Zbigniew Kasztelewicz – byli kierownicy Katedry Górnictwa Odkrywkowego, który jednocześnie reprezentował Spółkę Polska Grupa Energetyczna Górnictwo i Energetyka Konwencjonalna S.A jako jej Wiceprezes Zarządu,
- Longin Bokwa – prezes Zarządu Grupy PBI w Sandomierzu,
- przedstawiciele licznych spółek przemysłu kamienia budowlanego,
- wnuk profesora Samujłły, Sewer Sulima-Samujłło wraz z małżonką i prawnukiem profesora,
- przedstawiciel przemysłu skalnego inż. Antoni Larczyński – były dyrektor spółki „Kwarc” Sp. z. o.o. w Strzegomiu,
- Piotr Czaja – przewodniczący Stowarzyszenia Wychowanków AGH,
- liczni pracownicy naukowi wydziału Górnictwa i Geoinżynierii, absolwenci uczestniczący w jubileuszu 100-lecia AGH.
Witając licznie przybyłych gości jubileuszu prof. Piotr Czaja przedstawił najważniejsze wątki zabiegów o ufundowanie i wmurowanie tablicy.
Dwa lata po śmierci profesora w 1987 roku Kierownictwo Wydziału Górniczego zainicjowało problem wmurowania tablicy pamiątkowej, urządzenia sali pamięci profesora i zbudowanie nagrobka na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie. Plany te niestety nie zostały zrealizowane w całości mimo podjętej już przez Senat AGH decyzji zezwalającej na wmurowanie tablicy. Przyczyną niepowodzenia były niewątpliwie bardzo trudne czasy po stanie wojennym i zmaganiami się polskiego narodu z trudnościami natury ekonomicznej. Na Cmentarzu Rakowickim na mogile profesora powstał skromny nagrobek. Staraniami pracowników Katedry Górnictwa Odkrywkowego zorganizowano namiastkę sali pamięci profesora, ale tablica pamiątkowa wtedy nie powstała. Po 32 latach w ramach przygotowywania się uczelni i Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii do wielkiego jubileuszu 100-lecia z inicjatywy przewodniczącego SW AGH – wychowanka prof. Samujłły prof. Piotra Czai, temat podjęto i dzieło zwieńczono sukcesem. Pomyślny przebieg wydarzeń zagwarantowała szybka decyzja rektora AGH podtrzymująca decyzję Senatu AGH z 1987 roku oraz hojność licznych ofiarodawców jak również zaangażowanie wychowanków pracujących w przemyśle kamieniarskim na Dolnym Śląsku. To Oni, znając wielkie przywiązanie profesora Samujłły do marmurów zwanych „Biała Marianna” wiedzieli też o pewnym sekrecie, że profesor Samujłło, ze względu na swoje zasługi dla przemysłu kamienia budowlanego – miał w Stroniu Śląskim dedykowany Mu fragment złoża, który nawet nazwano „Białą Julianką”. Zamiennie do powszechnej nazwy wydobywanego tam marmuru o nazwie „Biała Marianna”. Niestety z tego złoża nie było już możliwości pozyskania płyty na tablicę, ale znaleziono inną ze złoża w Sławniowicach – też bliskiego sercu profesora. Tablica autorstwa projektu przewodniczącego stowarzyszenia, skorygowany przez artystów kamieniarzy ze Strzegomia – została wmurowana w ścianę budynku A-4.
Tablica jest dedykowana pamięci wielkiego miłośnika kamienia i twórcy polskiego górnictwa odkrywkowego, a także współzałożyciela Stowarzyszenia Wychowanków AGH.
Kim był profesor Samujłło? Szczegółowy życiorys został opublikowany w broszurce, którą wydrukowano przy okazji odsłonięcia tablicy. Oto najważniejsze fakty z życiorysu profesora Juliana Sulimy Samujłły.
- Urodził się 6 kwietnia 1907 roku w Warklanach (Inflanty) w patriotycznej rodzinie polskiej.
- W latach 1910–1914 przebywał z rodziną w mieście Rzeżyca w okręgu ryskim, gdzie pobierał naukę początkową, a następnie od 1914 roku we Władywostoku.
- W 1923 roku samotnie wyjechał do Mandżurii, gdzie rozpoczął naukę w polskim gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Charbinie.
- Po ukończeniu w 1928 roku gimnazjum natychmiast wyjechał do Polski, gdzie rozpoczął studia na Wydziale Górniczym Akademii Górniczej w Krakowie, które ukończył w czerwcu w 1939 roku tuż przed wybuchem wojny. Już na studiach w 1934 roku podjął pracę na wydziale jako woluntariusz. Po ukończeniu studiów poszedł jednak do przemysłu aby poszerzyć zasób swoich wiadomości praktycznych.
- Okrutna wojna pokrzyżowała plany zawodowe profesora musiał miedzy innymi pracować jako motorniczy lub konduktor w tramwajach krakowskich.
- Po wojnie w 1945 roku dynamicznie przystąpił do pracy w Akademii Górniczej. W dniu 8 grudnia 1945 roku na zjeździe Absolwentów AG młody inżynier Samujłło wygłasza płomienne przemówienie nawołujące do utworzenia stowarzyszenia. Zjazd wybiera go na członka komisji statutowo-regulaminowej której zjazd powierzył napisanie statutu stowarzyszenia. Statut powstał, a 3 później lata został zatwierdzony przez władzę ludową i ot mamy najstarszą i chyba największą organizacje absolwencką w Polsce, która dzisiaj oddaje hołd należny profesorowi.
- Potrzeby gospodarcze Polski sprawiły, że już w 1946 został skierowany na Dolny Śląsk do organizacji górnictwa skalnego o czym później mówił inż. Antoni Larczyński.
- W 1951 roku prof. Samujłło wrócił do Krakowa i rozpoczął intensywną prace na Wydziale Górniczym. To złoty okres dla działalności profesora Samujłło. Zorganizował kształcenie w zakresie eksploatacji złóż niewęglowych, potem eksploatacji węgla brunatnego.
- Wielkim sukcesem profesora było zorganizowanie i utworzenie w KGO Centralnego Laboratorium Techniki Strzelniczej i Materiałów Wybuchowych w Regulicach.
- Samujłło uczestniczy aktywnie w uruchomieniu w Krakowie Technikum Górnictwa Odkrywkowego obsadzając stanowiska dydaktyczne licznymi pracownikami naukowymi AGH. Tym sposobem poziom kształcenia w tej szkole był bardzo wysoki.
- Samujłło doprowadził do podpisania umowy AGH – TGO, na podstawie której najlepszy maturzysta z danego roku miał wstęp na Wydział Górniczy bez egzaminu wstępnego. Skorzystało z tego wielu przyszłych profesorów Wydziału Górniczego AGH.
Wprowadzenie do uroczystości prof. Piotr Czaja – przewodniczący SW AGH zakończył osobistym wyznaniem. „Szanowni państwo profesor Julian Sulima-Samujłło to wielka postać. Jestem dumny, że jestem jego wychowankiem, że dane mi jest przewodzić Stowarzyszeniu Wychowanków, które profesor organizował, że dzisiaj dzięki władzom uczelni, władzom Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii oraz Wydziału Wiertnictwa Nafty i Gazu jak również Zarządu Głównego Stowarzyszenia Wychowanków AGH – tę tablice możemy odsłonić”.
Podziękowania
- Serdecznie dziękuję wszystkim, prof. Tadeuszowi Słomce – Rektorowi AGH za podtrzymanie decyzji Senatu z 1987 roku.
- Dziękuje panu dziekanowi prof. Markowi Cale (WGiG) i dziekanowi prof. Rafałowi Wiśniowskiemu (WWNiG) za pozytywne decyzje odnośnie lokalizacji tablicy.
- Dziękuję wszystkim, którzy przyczynili się do jej powstania i wmurowania.
- Szczególne podziękowania kieruje do Strzegomia, złożę je na ręce kolegi z TGO inż. Antoniego Larczyńskiego, ale warto wspomnieć także wspaniałych absolwentów TGO, Bogusława Skolaka, Stanisława Sitarza, dr. Bogusława Solimę, Jerzego Hałasa, Antoniego Litewkę, Zdzisława Marchewkę, Marka i wielu innych, a także artystę kamieniarza Zygmunta Zycha, który tablicę wykonał.
- Na końcu, ale bardzo serdecznie dziękuje wszystkim ofiarodawcom, którzy bardzo licznie i hojnie wsparli ten projekt. Sądzę, że zgromadzonych pieniędzy starczy, aby – jak rodzina profesora się zgodzi – przebudować nagrobek profesora na Cmentarzu Rakowickim.
Tablice odsłonili – Dziekan Wydziału Górnictwa i Geoinżynierii prof. Marek Cała w towarzystwie prof. Piotra Czai i przedstawiciela przemysłu kamieniarskiego inż. Antoniego Larczyńskiego.
Po odsłonięciu zabrał głos wnuk profesora Samujłły, Sewer Sulima Samujłło, który w imieniu rodziny gorąco podziękował za tak wspaniałe upamiętnienie jego dziadka, wskazując na wnuka Antosia, który winien zapamiętać ten dzień i pamiętać także swojego wspaniałego pradziadka. Do tego pokolenia należeć będzie przyszłość i dla nich profesor winien być wzorem do naśladowania.
Na zakończenie uroczystości wszystkim ofiarodawcom wręczono podziękowania zapisane na płytkach metalowych osadzonych na ozdobnej desce, a także w formie drukowanego dokumentu.
